در گذشته mainframeها وجود داشتند. معمولاً یکی از آنها برای شرکت یا یک مرکز داده وجود داشت mainframe یک مجموعه از ضوابط داشت: مقدار برق مورد نیاز، مقدار گرمایی که به ازای یک ساعت تولید می شود، مقدار بزرگی آن، مقدار وزن آن. این ضوابط غیرقابل مذاکره است. اگر شما از این ضوابط راضی باشید، ماشین کار می‌کند، اگر راضی نباشید، کار نخواهد کرد. شما یک ماشین دارید مجبور به ساختن یک محیط فیزیکی هستید که بتواند در آن قرار گیرد.
در قرن21، کامپیوترها بسیار سریع تر و کوچک تر شده‌اند. مرکز داده برای یک سیستم استفاده می‌شد اما اکنون ده‌ها، صدها و شاید هزاران سیستم را در خود جای دهد اما بعضی چیزها تغییر نکرده است. هرکدام از این سیستم‌ها ضوابط یکسانی دارند از قبیل: اتصالات شبکه. این ضوابط هم چنان مورد نیاز هستند و قابل مذاکره نیستند.
بنابراین، اکنون شما انواع مختلفی از سرورهایی و آرایه های ذخیره سازی و تجهیزات شبکه که در رک قرار می‌گیرند، دارید.
چه طور شما ضوابط را برای دستگاه های مختلف از تولید کننده های مختلف تعیین می‌کنید؟ هم‌چنین وقتی شما در حال ایجاد یک مرکز داده جدید یا مقاوم سازی مرکز داده موجود هستید، احتمال وجود محدودیت‌های بیشتر ضوابط وجود دارد. به طور مثال شما ممکن است فقط قادر به دریافت 30 تا 150آمپر از مدارهای برق باشید یا ممکن است در هر ساعت BTU000/400 خنک کنید.
این مورد مشکلی تکراری و مزاحم است. به وجود آوردن تعاریف RLU، در به‌دست آوردن مقداری که می‌خواهید اضافه کنید، کمک می کند تا تصمیم بگیرید چه تعداد رک با این محدودیت ها پشتیبانی می‌شود.
در این اواخر، مراکز داده با تجهیزاتی بر اساس کاربرد یک توان واقعی به ازای هر فوت مربع تجهیز شدند که مقدار برق در دسترس تجهیزات را ارزیابی می کند.
متأسفانه، کاربرد فوت مربع برای این تصمیم گیری ها، بر فرض برق و بار خنک کننده ها در سراسر اتاق است و دیگر تجهیزات رک ها یا تعداد رک ها مورد توجه قرار نمی‌گیرند، وقتی کار می کند که یک ماشین منفرد مانند mainframe را شامل شود.
مرکز داده مدرن به طور کلی از چندین سیستم استفاده می کند و اغلب انواع مختلفی از دستگاه ها با مشخصه‌های متفاوت دارند و هم چنین تراکم های مختلف از تجهیزات در مناطق مختلف مرکز داده وجود دارد.